บันทึกสะท้อนคิดของนางวิราธร เงินประเสริฐ ๑๐ มิถุนายน ๒๕๕๘

ปัญหาเวลาที่ลูกร้องไห้ไม่ไปโรงเรียน.  เด็กบางคนร้องไห้ตั้งแต่ที่บ้านจนถึงโรงเรียน เด็กบางคนถึงกับลงไปชักดิ้นชักงอหน้าโรงเรียน หรือไม่ยอมเข้ามาหาครู กว่าจะกล่อมกว่าจะโอ๋กันได้ต้องใช้เวลาหลายชั่วโมง เด็กบางคนเมื่อได้ไปเรียนแล้วคุ้นเคยกับเพื่อนที่โรงเรียนก็จะเลิกร้องไห้ยอมไปโรงเรียนจะง่ายหน่อย แต่เด็กบางคนทำยังไงก็ยังไม่อยากไปโรงเรียนอยู่เหมือนเดิม

แนวทางแก้ไขปัญหา แรกผู้ปกครองควรไปรับ-ไปส่งลูกด้วยตัวเอง หรือไปรับ-ไปส่งตลอดได้ก็จะดีลูกจะเกิดความเชื่อมั่นและไว้วางใจว่าไม่ได้ทิ้งเค้าไปไหนอย่าขู่ หรือ บังคับลูก เพราะเด็กๆจะไม่เข้าใจว่าทำไมต้องไปโรงเรียน เด็กบางคนจะคิดว่าพ่อแม่เอามาทิ้ง ดังนั้นไม่ควรบังคับลูกและควรพูดคุยทำความเข้าใจให้ตรงกัน ถ้าลูกเคยไปโรงเรียนแล้ว ร้องไม่อยากไปอีกให้สอบถามว่าปัญหาเกิดจากอะไร เข้ากับเพื่อนหรือคุณครูได้หรือไม่ และว่าเมื่อวานทำกิจกรรมอะไรบ้างที่โรงเรียน กินข้าวกลางวันกับอะไร ลูกจะเพลินและเล่าเรื่องต่างๆที่โรงเรียนให้ฟัง ผู้ปกครองจะได้รู้ว่าลูกทำอะไรบ้างในแต่ละวันและควรจะชื่นชมให้กำลังใจลูก   พร้อมบอกถึงจุดดีที่ลูกควรไปโรงเรียน อย่างเช่น มีเพื่อนเยอะแยะ เรียนร้องเพลง กินข้าวเอง เก็บแก้วน้ำเอง  สิ่งเหล่านี้ถ้าลูกทำอะไรได้เหมือนเพื่อนที่เรียนด้วยกัน ลูกจะอยากไปโรงเรียนเอง สอนให้ลูกหัดช่วยเหลือตัวเองตั้งแต่เด็ก ตอนอยู่บ้านอาจจะไม่ค่อยได้ทำอะไรด้วยตัวเอง เมื่อไปอยู่ร่วมชั้นกันแล้ว ก็จะทำได้ไม่เหมือนเพื่อน ลูกจะรู้สึกว่าตัวเองด้อยกว่าคนอื่น จึงทำให้ลูกไม่อยากไปโรงเรียน ดังนั้นเมื่อลูกอยู่ที่บ้าน อะไรที่ลูกสามารถทำได้ ก็ควรให้ลูกทำเองลูกจะได้ชินแล้วรู้จักช่วยเหลือตัวเองได้